Juridisch nieuws

Schorsing executievonnis tot ontruiming woning in verband met juridische misslag. De bewijskrachtbeperking van artikel 164 lid 2 Rv is niet van toepassing in de situatie dat de partij die een aanbod tot het leveren van (getuigen)bewijs doet, niet de bewijslast van de stelling draagt die zij beoogt te bewijzen.

Hebben eisers dwangsommen aan gedaagden verbeurd door niet te voldoen aan een tussen hen gewezen vonnis van deze rechtbank? De voorzieningenrechter veroordeelt gedaagden om de executie van de dwangsommen te staken, omdat zij onvoldoende aannemelijk hebben gemaakt dat eisers niet aan het vonnis hebben voldaan.

Geen executieverdrag tussen Nederland en Venezuela. Geschil over internationale overeenkomst. Beroep op arbitragebeding. Tussenvonnis in incident. De rechter geeft aan dat in artikel 767 Rv is neergelegd dat, in geval van conservatoir beslag en bij gebreke van een andere weg om een executoriale titel in Nederland te verkrijgen, de eis in de hoofdzaak kan worden ingesteld voor de rechtbank waarvan de voorzieningenrechter het verlof tot het gelegde beslag heeft verleend. De Nederlands rechter kan echter géén internationale bevoegdheid ontlenen aan artikel 767 Rv, indien de bevoegdheid van de Nederlandse rechter is uitgesloten op grond van een arbitragebeding, én de in arbitrage te verkrijgen titel op grond van een te verlenen exequatur in Nederland ten uitvoer kan worden gelegd. Dit volgt uit het bepaalde in artikel 1022 Rv in samenhang met het bepaalde in artikel 767 Rv. De rechter verwerpt het standpunt dat 431 lid 2 Rv een andere weg biedt. Ook in de summiere vorm van een ‘verkapt exequatur’ brengt toepassing van artikel 431 lid 2 Rv een nieuwe procedure bij de Nederlandse rechter mee, die leidt tot een nieuw Nederlands vonnis. Daarmee is het geen andere weg voor tenuitvoerlegging van een buitenlands vonnis in de zin van artikel 767 Rv.

Verklaring derde-beslagene juist? Art. 477a lid 2 Rv. Veroordeling tot betaling van hetgeen volgens vaststelling door rechter aan executant toekomt. Art 479a Rv: redelijke vergoeding verschuldigd voor werkzaamheden door schuldenaar voor derde.

Hoger beroep kort geding. Verbod om dwangsommen te innen ter zake veroordeling tot teruggave van bepaalde inbeslaggenomen bescheiden, aangezien inmiddels een tweede beslagverlof is verleend waar ook die bepaalde bescheiden onder vallen.

Eiseres vordert opheffing conservatoir derdenbeslag onder A. op de vordering van 1.960.000,00 euro van eiseres op A. Vordering toegewezen. Misbruik van recht, verkapt eigenbeslag.

Executiegeschil. Eiser vordert onder meer opheffing danwel schorsing van het door gedaagde gelegde beslag en van de door gedaagde genomen executiemaatregelen. Doordat gedaagde niet in persoon of bij advocaat op de dienende dag in het geding is verschenen, laat de voorzieningenrechter het door gedaagde ingediende processtuk buiten beschouwing en verleent zij verstek. De vorderingen van eiser komen de voorzieningenrechter ongegrond voor en de voorzieningenrechter wijst de vorderingen van eiser dan ook af. De voorzieningenrechter is van oordeel dat gedaagde geen misbruik van haar bevoegdheid maakt door over te gaan tot tenuitvoerlegging van het tussen partijen gewezen arrest van het hof. Nu het processtuk van gedaagde buiten beschouwing wordt gelaten en verstek is verleend, is er geen aanleiding om eiser in de proceskosten van gedaagde te veroordelen.

Conservatoir beslag op woonhuis, door vennootschap gelegd onder de oprichter en voormalig bestuurder, terecht door voorzieningenrechter opgeheven.

Schuldeisersverzuim. Het Openbaar Ministerie (OM) heeft ten laste van MDK onder Xena en geïntimeerde strafvorderlijk beslag gelegd op grond van artikel 94a Sv, zodat Xena de hoofdsom en rente niet bevrijdend aan MDK kon terugbetalen. Het hof stelt voorop dat in de verhouding tussen MDK en Xena c.s. het voor rekening en risico van MDK komt dat het OM strafvorderlijk beslag onder Xena en geïntimeerde ten laste van MDK heeft gelegd. De argumenten van MDK dat Xena c.s. meer had moeten doen om opheffing van het beslag te bewerkstelligen of eerder aan het OM had moeten betalen, gaan daarom volgens het Hof niet op. 

Bestuurdersaansprakelijkheid. Selectieve betaling. Deze zaak betreft een geschil over het onbetaald laten van een vordering van FLT op appellante B.V. FLT vindt dat appellanten van dit onbetaald laten, persoonlijk een ernstig verwijt kan worden gemaakt. Het hof is dat met FLT eens en zal dit na een bespreking van de feiten en de beslissing van de rechtbank toelichten.